Srpsko prosvjetno i kulturno društvo “Prosvjeta” u Tuzli organizuje 11. januara u 18 sati u prostorijama Društva (Jevrejska bb) promociju romana “Sve moje sestre” autorke iz Beograda Laure Barne.
Laura Barna je pripovjedač, prozni pisac, romansijer i esejista.
Od 1995. godine objavljuje priče, eseje, studije, likovne kritike i stručne radove iz istorije umetnosti u domaćoj i inostranoj književnoj periodici (preko 300 publikovanih radova). Priče, eseji, kao i likovne kritike za-stupljeni su u domaćim i inostranim antologijama, zbornicima, almanasima i godišnjacima.
Dobitnica je mnogih nacionalnih književnih nagrada. Njeni romani, priče i eseji prevođeni su na mađarski, slovački, poljski i engleski.
Romani:
Protovir (2003); Nevolje gospodina T. ili suteren (2005); Crno telo (2007, 2010); Moja poslednja glavobolja (2008, 2012); Četiri elementa (2009); Sanatorijum pod belim (2009); Đorđoneova kletva (2011); Pad klavira (2013); Crveni presek (2015); Jugo uvek okreće na buru (2018).
Zbirke priča:
Dijalog o kamenu (2008); Tamo neka zanimanja (2010); Muzej ne radi (2020).
Knjiga eseja:
Umetnost nema definiciju (2007).
Član je Udruženja književnika Srbije
Roman Sve moje sestre odmotava svojevrsnu duhovnu i estetsku biografiju pjesnika, slikara i diplomate Rastka Petrovića, koji po autentičnosti doživljaja i izraza, ali i po dramatičnoj biografiji, predstavlja jedinstvenu i nedovoljno osvijetljenu pojavu u srpskoj književnosti i kulturi. Porijeklom iz ugledne građanske porodice, Rastko kao najmlađe dijete raste okružen pažnjom roditelja i sedam sestara, koje su sve bile veoma obrazovane. U romanu je suptilno prikazana mreža porodičnih odnosa, a u prvom planu je Rastkov odnos sa najstarijom sestrom, slikarkom Nadeždom Petrović, odnos dvoje umjetnika, u kome smrt ne predstavlja kraj već transformaciju. Prateći Raskov put, oslikan je i kulturni ambijent u periodu između dva svjetska rata, kada su umjetnici, zgroženi užasima za koje je ljudski rod sposoban, posegnuli za nadrealnim i apstraktnim, simboličkim i mitskim, kao jedino mogućim načinom da se otvori nova stvarnost.
Sa iskustvom prelaska preko Albanije, sedamnaestogodišnji Rastko Petrović naći će se među osnivačima Grupe umjetnika, zagovornika novog duha, u kafani Moskva u novoformiranoj Kraljevini Jugoslaviji (zajedno sa Andrićem, Crnjanskim, Isidorom Sekulić, Mošom Pijade, Danicom Marković, Sibom Miličićem…). Školovanje ga potom odvodi u Pariz, gdje će se naći u centru umjetničkih zbivanja i sresti sa srodnim umjetnicima. Rastkov duhovni i umjetnički razvoj u romanu je prikazan u vidu potrage za kolovratom, drevnim solarnim simbolom vječitog okretanja. Kako se ne radi o detektivskoj, već duhovnoj potrazi, zajedno sa junakom ovog romana čitalac se upoznaje sa najznačajnijim stvaraocima toga vremena (Mihailom Vrubeljom, Pikasom, Sutinom, Vlamenkom, Le Korbizijeom, Kandinskim, Brunom Barilijem, Polom Elijarom, Remboom…), ali i sa kontroverznim likovima, kojih ni umjetnički svijet, a naročito svijet trgovaca umjetninama, nije lišen. Sa svima njima glavni lik ostvaruje razgranatu mrežu napetih i složenih odnosa, kroz koje se oslikava duboko osjećajna, preosjetljiva i introspektivna piščeva ličnost.
Poslije Napulja, Rima, Pariza, vrtlog Drugog svjetskog rata Rastka odvodi u Ameriku, gdje će se, do tragične smrti 1949. glavni junak ponovo sresti sa svojim simbolom, pokušavajući da rastumači da li on prati kolovrat ili kolovrat prati njega.
Uzbudljiva i potresna, ova knjiga prikazuje dramu umjetnika u surovoj stvarnosti, kao i drame koje umjetnik stvara i izaziva, svojim djelom koliko i samim postojanjem u toj stvarnosti, čineći je smislenijom i razumljivijom. Prefinjena i estetizovana, ova priča o Rastku Petroviću suočava nas i sa krivicom i sa cijenom zloupotrebe ljepote i umjetnosti.
